Een Sprong In Het Diepe (13)

Het Leven als Leerschool – Frustraties en een Vroegtijdig Afscheid uit China

Leestijd: 9 minuten.

In het vorige deel werden de train- en leefomstandigheden van begin juli 2024 beschreven. Wat ik toen nog niet kon bevroeden, was hoe het zou aanvoelen als die omstandigheden met volle kracht zouden doorzetten in zowel temperatuur als vochtigheid. Dat resulteerde vanaf ongeveer halverwege juli in de voor mij onbekende situatie dat er binnen elke 24-uurs cyclus geen momenten meer waren waar het lichaam kon afkoelen tot een droge huid. Tijdens en na trainingen was ik drijfnat en duurde het minimaal een half uur voordat het excessieve zweten ophield. Koude douches waren daarna heerlijk maar hielpen niet tegen het zweten en slapen deed ik op grote handdoeken die over het onderlaken gedrapeerd lagen.

De onmogelijkheid tot afkoelen en de continue pogingen van het lichaam daartoe kostten steeds meer energie. Mijn trainingen gingen daar beduidend onder lijden en tegen het einde van de maand kon ik van de vijf trainingsuren per dag er slechts met moeite nog anderhalf volmaken. Het begrip ‘uitgeput’ heeft opeens een duidelijk beeld en gevoel en bovendien begon er een soort uitslag in de vorm van kleine, rode vlekjes op mijn borst, buik en rug te ontstaan. Door het continue zweten en schuren tegen natte kleding leek het alsof haarzakjes gingen ontsteken en de enige remedie daartegen was een koele omgeving waardoor het zweetproces tijdelijk zou worden gestopt. Na overleg met de meester mocht ik beperkt de airco in mijn kamer gebruiken. Ik hield me niet helemaal aan die beperking en twee dagen later was de uitslag verdwenen.

Echter bleef de algemene regel van kracht dat de airconditioning niet mocht worden gebruikt, maar slechts elektronische ventilatoren. Die haalden werkelijk niets uit tegen mijn onophoudelijke staat van externe vochtigheid en zodra ik ging bewegen waren mijn kleren binnen twee minuten doorweekt. Een stevige bergwandeling of een simpel wandelingetje naar het dorp werden daardoor een soort van survivaltocht. Daarbij gaven de lange termijn weersverwachtingen geen enkel zicht op verkoeling of verlaging van de vochtigheid. Tel daarbij op dat ook het schrijven van artikelen onder deze omstandigheden ging lijden vanwege een rap dalend energieniveau plus tekenen van vochtschade aan de laptop en het wordt duidelijk dat de motivatie om het jaar vol te maken tanende was.

Dat betekende uiteindelijk dat de overtuiging van minimaal een jaar te moeten trainen in China werd losgelaten. Van een liefdevol loslaten was echter weinig sprake, want naast uitputting waren er namelijk ook de frustraties zoals ik die in het vorige deel reeds beschreef: geen verkoelde trainingsruimte, ‘stom’ aircobeleid, amper nog normaal kunnen trainen, uitslag op de huid die een overtuiging opwierp dat gezondheid van de studenten niet serieus genomen werd – om er maar een paar te noemen.

Nu ontstaan frustraties vanuit verwachtingen. Verwachtingen ontstaan vanuit gebondenheid met verlangens naar plezierige zaken en afkeer tegen pijnlijke. Dus nu beginnen vragen op te komen als: Heb ik een kans laten lopen op een unieke leerervaring? Heb ik toegegeven aan mijn frustraties door een moeilijke situatie uit de weg te gaan? En daarmee wederom het gelijk van mijn ego bevestigd?

Hoe het ook zij, terugblikkend kan worden gesteld dat afkeer tegen de ontstane situatie de belangrijkste drijfveer was voor mijn vroegtijdig vertrek. Dat wordt duidelijk als we mijn gedrag van dinsdag 30 juli jl. onder de loep nemen. De dag ervoor was de meester geïnformeerd over het gewenste vroegtijdige vertrek en op de 30ste werd de laptop aangezet met als doel een week later in Chiang Mai in Thailand te zijn. Dat hield in: vliegticket regelen, accommodatie regelen, en visum voorwaarden checken en eventueel regelen. Maar ja, als frustratie zich eenmaal heerlijk languit op onze interne bank heeft genesteld, maken rust en kalm een situatie evalueren zich snel uit de voeten.

Online zaken regelen die we niet dagelijks doen, worden beduidend lastiger als we reeds gefrustreerd zijn.

Die trend had zich een paar dagen daarvoor al ingezet toen alle beschikbare VPN servers weer eens waren geblokkeerd en frustratie richting het Chinese internetbeleid zich wederom van mij meester had gemaakt. Om toch verbinding met het volledige internet veilig te stellen, kocht ik voor €20,- aan data die ik kon gebruiken via mijn Nederlandse SIM. Het eerste Chinese netwerk had de datastroom via de SIM reeds een half jaar daarvoor geblokkeerd, maar een tweede netwerk leverde de service nog wel. Althans, dat was een paar maanden geleden nog zo en ik was er zonder te checken vanuit gegaan dat dat nog steeds het geval was. Probeer je de frustratie voor te stellen toen ook die tweede provider de datastroom via SIM had geblokkeerd en geen andere netwerken beschikbaar waren. Twintig Euro door de WC gespoeld. Stoom kwam uit mijn oortjes en de gezwollen slagaderen op mijn voorhoofd en nek klopten snel en zichtbaar.

Vanuit die frustratie werd vervolgens de beslissing genomen om China vroegtijdig te gaan verlaten en met diezelfde frustratie nog in het wezen ging ik zaken als vliegtickets, visum en accommodatie regelen. Een beter recept voor Falen met een grote F kan niet worden bedacht. Want was is falen? Dat is natuurlijk niets anders dan dat acties niet het resultaat opleveren wat ervan wordt verwacht. En die verwachtingen ontstaan, zoals we reeds eerder lazen, vanuit gebondenheid met verlangens of afkeer. Afkeer was nadrukkelijk tegen de ontstane situatie in de school en het verlangen was vervolgens dat tickets, accommodatie en visum zonder enige tegenslagen (en zo snel mogelijk) zouden worden ‘geregeld’. Met andere woorden: Visum uitzoeken, eventueel aanvragen en betalen; Ticket vinden, boeken en betalen; Accommodatie vinden, boeken en betalen. Kind kan de was doen.

De praktijk ging nèt iets anders. Om te beginnen ben ik een onervaren reiziger. Dat is op zich geen probleem, maar wordt het wel als frustratie – een heftige emotionele staat – de overheersende en leidende factor is in mijn denken en gedrag. Dat vertaalde zich in dit geval in een te snel willen vinden van de betreffende visum informatie. De informatie die ik vond gaf aan dat mensen met een Nederlands paspoort een 30-dagen visumvrije entree tot Thailand hebben (die dan met 30 dagen kan worden verlengd). Om langer te verblijven zou een elektronisch visum voor 60 dagen aangevraagd moeten worden (met dezelfde optie tot 30 dagen verlengen). Naar aanleiding van mijn wens om drie maanden in Chiang Mai te verblijven, ging ik aan de slag met de visum aanvraag. Die ging op zich prima, tot aan het punt van betalen; mijn creditcard werd niet geaccepteerd en ik had geen toegang tot de andere betalingsmogelijkheden. Kak! Nu ja, dan maar eerst het ticket en de accommodatie regelen. Ik had ten slotte haast.

Hoe hoger het frustratie niveau, hoe meer dingen er ‘mis’ gaan.

De meest wenselijke route ging vanuit Weihai naar Seoul en dan direct naar Chiang Mai met Jeju air, maar wederom liep het proces spaak bij de betaling. Want ondanks dat het leek dat mijn creditcard werd geaccepteerd, bleek bij de allerlaatste stap (zelfs na goedkeuring te hebben verleend via de app op mijn telefoon) dat de betaling werd geweigerd. Een snelle check gaf aan dat er inderdaad geen bedrag van het saldo was afgeschreven, maar bij die check zag ik wel een afgeschreven bedrag van een paar dagen daarvoor wat ik niet direct herkende. Dat triggerde meteen angst dat de card was gehackt, net zoals mijn WISE account was gehackt een paar maanden geleden (waardoor ik in real time zag dat er op mysterieuze wijze bedragen van de rekening werden afgeschreven – een wonderlijke en werkelijk magische ervaring). De eerstvolgende actie was derhalve uitzoeken of er sprake was van een illegale afschrijving.

De enige mogelijkheid waarop dat kon was om te bellen met de creditcard provider – in Nederland! Nog meer frustratie, want de lange afstand beltarieven zijn nog steeds niet mals. Maar ja, ik wilde wel weten wat er aan de hand was, dus in hemelsnaam dan maar. Het gesprek liep gelukkig vrij vlot en het leek er sterk op dat er van een illegale betaling geen sprake was. In mijn zoektocht naar een verklaring was ik echter nog geen steek verder. Bovendien waren er inmiddels enige uren verstreken en was er nog niets geregeld van wat ik wilde regelen. Was ik al heet door de temperatuur, begon het bloed nu op te lopen richting kookpunt.

Ik werd er zo, zo moe van…

Okay, dan maar even dat ‘onbekende’ bedrag laten voor wat het is – ook omdat ik niet zat te wachten op het moeten blokkeren van de creditcard terwijl ik nog in het buitenland ben. Eerst accommodatie regelen. Dat ging gelukkig vrij snel via booking.com en opeens ging er een lichtje aan gevolgd door de gedachte: ‘Laat eens kijken of trip.com mijn gewenste vlucht aanbiedt.’ Wonder boven wonder was dat het geval, dus kon ook de vlucht redelijk snel worden geboekt. Weliswaar iets duurder dan via de vliegtuigmaatschappij zelf, maar die twintig Euro waren de gemoedsrust meer dan waard.

Ten slotte het visum. Uiteindelijk heb ik de meester gevraagd om het bedrag online te betalen en heb ik hem het bedrag in cash gegeven (zo’n €30,-). Daarbij was ik er zonder te checken vanuit gegaan dat zo’n elektronische visumaanvraag binnen een paar werkdagen werd afgehandeld, omdat dat ook het geval was geweest met Vietnam (binnen drie werkdagen voor een medestudent afgehandeld). Mensen die vaak reizen of recent nog in Thailand zijn geweest moeten nu waarschijnlijk al hard lachen, vooral met het gegeven dat ik ‘m een beetje begon te knijpen toen er de dag voor mijn vertrek nog geen nieuws was (‘al’ vier werkdagen na aanvraag). Nader online onderzoek onthulde een verwerkingsperiode tussen drie en tien werkdagen! Nodeloos te zeggen dat hier weer hard op bepaalde ‘kritiek-op-mezelf’ knoppen werd gedrukt. Op de reisdag ging ik aldus met ietwat samengeknepen billen richting het vliegveld, wat, zoals de ervaren reiziger reeds weet, uiteindelijk nergens voor nodig was.

In de tussentijd was ik er achter gekomen waar het ‘onbekende’ bedrag aan was besteedt, en was ik het inderdaad zelf geweest die de transactie had uitgevoerd. Frustratie en de onmogelijkheid om even kalm de situatie te bekijken en overdenken hadden derhalve €13,- gekost aan het telefoongesprek met Nederland, om maar niet te spreken van de kosten qua energie lekken.

Tijdens inchecken op het vliegveld in Weihai (China) werd medegedeeld dat ik 60 dagen in Thailand mocht verblijven. Daar begreep ik niets van want er was nog immer geen reactie op mijn visum aanvraag. Ik ging er derhalve vanuit dat de aanvraag was goedgekeurd maar dat er een vertraging was opgetreden in de berichtgeving naar mij toe. Dat gevoel werd versterkt met het stempel in mijn paspoort wat inderdaad een verblijf van 60 dagen in Thailand toekende. Twee dagen later werd datzelfde gevoel de kop ingedrukt nadat een goede vriendin en ervaren reiziger vertelde over de 60 dagen visumvrije entree in Thailand. Met andere woorden, ik had het elektroniche visum helemaal niet hoeven aanvragen. Hoepla, dertig euries gedoneerd aan het grote, ronde archief.

Hoe KAN dat nou?!

Nu is een algemeen geaccepteerde stelling dat geld waar we geen duidelijke dienst of product voor terugkrijgen, weggegooid zou zijn. Niets is wat mij betreft minder waar als we de ‘verloren’ bedragen zoals hierboven beschreven, beschouwen als leergeld. Net zoals we graag geld investeren in cursussen en opleidingen, zo is elke minuut van ons leven als een continue opleiding te beschouwen en leren kunnen we alleen maar door fouten te maken.

Mij is duidelijk geworden dat richting het einde van mijn verblijf in China op teveel knoppen werd gedrukt waardoor mijn denken en gedrag niet meer te managen waren. Mijn organisme werd overgenomen door mijn innerlijke kinderen die vanuit angst handelden en allemaal in koor zeiden: “We moeten hier weg!” Mijn handelen werd krampachtig en obsessief om aan dat verlangen te voldoen en van rustig gaan zitten om de emotionele wervelwind tijd en ruimte te geven om uit te razen was geen sprake. Daardoor ging er dus ook van alles ‘mis’, getuige bijvoorbeeld het feit dat ik handelde vanuit aannames in plaats van onduidelijkheden eerst rustig te onderzoeken. Daardoor kostte het organiseerproces uiteindelijk meer tijd, geld en energie dan wanneer er vanuit een kalme geest en lichaam gehandeld was.

Precies dat is een waardevolle les geweest. Het slechtste moment om dingen te gaan doen en ondernemen is nadat er op onze knoppen is gedrukt. De heftige emotionele staat houdt ons dan gevangen in een tunnel met slechts één mogelijke uitkomst en al ons denken en handelen zal zich obsessief en krampachtig daarop richten, want ons innerlijke kind heeft die uitkomst als beschermingsmechanisme ontwikkeld tegen de betreffende situatie waar de emotionele knop voor staat.

Maar na regen komt altijd weer zonneschijn.

Nu is een reflectie als deze geen garantie dat het nooit meer gebeurt. Het zien ervan is slechts een eerste stap in het helingsproces. Er komt sneller besef wanneer op knoppen wordt gedrukt en dat biedt mogelijkheden om ermee te gaan werken en oefenen, bijvoorbeeld door te proberen juist even niets te doen nadat er op knoppen is gedrukt. Dat gaat makkelijker als er op een kleine knop is gedrukt en wordt moeilijker als de knoppen groter en de emotionele reacties heftiger zijn. En soms lukt het nog helemaal niet, zoals bij mij vorige week het geval was. Het gegeven echter dat ik daar nu met humor op kan terugkijken en het op deze manier met jullie kan delen, geeft wel aan dat er stappen worden gezet in het helingsproces. Hopelijk werkt dit artikel zowel ter vermaak als inspiratie.

Het volgende deel in deze serie zal in het teken staan van het afscheid van de Kung Fu school en de prachtige omgeving waar ik 11 maanden heb mogen trainen en leven. Voor nu,

Vrolijke groetjes,
Erik Stout